Η αιώνια λιακάδα της Λιλής Αλιβιζάτου – Θεοτοκά

«Ο Γιώργος δεν ήταν μόνον ο μεγάλος αδελφός που, όταν ήμουν μικρή, με προστάτευε από τις κακοτοπιές. Ηταν και o πνευματικός ταγός μου. Χάρη σε αυτόν – παρότι “κατ’ οίκον διδαχθείσα” – γεύθηκα από πολύ νέα τους θησαυρούς της κλασικής παιδείας, ελληνικής και ευρωπαϊκής. Αυτός μου πρωτοδιάβασε Καβάφη και Κιτς, μέσω εκείνου γνώρισα από κοντά τους σημαντικότερους συγγραφείς της γενιάς του ’30…». Η Λιλή Αλιβιζάτου – Θεοτοκά, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 109 ετών, ανήκε στα πρόσωπα που διέσωζαν τη μνήμη του ελληνικού 20ού αιώνα. Αδελφή του λογοτέχνη Γιώργου Θεοτοκά – το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από τη μαρτυρία της «Από τα Πριγκιπόννησα στη Μύκονο» («Βήμα», 14 Αυγούστου 2015) -, μαθήτρια του ζωγράφου Γιώργου Γουναρόπουλου, φίλη των Σικελιανών, έζησε την πρώτη νιότη στη γενέθλια Κωνσταντινούπολη, την εγκατάσταση της οικογένειας στην Αθήνα πριν από το 1922, την ίδρυση του περίφημου δικηγορικού γραφείου Θεοτοκά, από τα μεγαλύτερα της χώρας. Σε αυτό επικεφαλής το 1985 αναλαμβάνει ο Νίκος Αλιβιζάτος, ο οποίος περιέγραφε το 2020 τις οικογενειακές καταβολές του, τον πατέρα του Κωνσταντίνο Αλιβιζάτο και τη μητέρα του Λιλή στο αυτοβιογραφικό «Δύο βήματα μπρος, ένα πίσω» (Μεταίχμιο). Η φωτογραφία του εξωφύλλου, άλλωστε, απεικονίζει τους γονείς του να καταθέτουν λουλούδια στον Aγνωστο Στρατιώτη, στις 12 Οκτωβρίου 1944, λίγο μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από την Αθήνα. Τις δικές της οικογενειακές αναμνήσεις, πανόραμα του 20ού αιώνα, κατέθεσε στην πολύτιμη ιδιωτική έκδοση «Ιχνογραφίες» (2011) η εκλιπούσα.