Η ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Ο ξυλοδαρμός του καθηγητή του ΟΠΑ (ΑΣΟΕΕ) από κουκουλοφόρους, μέσα στον χώρο του πανεπιστημίου επανέφερε τη συζήτηση για τη φύλαξη των ΑΕΙ και τροφοδοτεί αιτήματα για «λύσεις» σκληρής καταστολής. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όταν φτάνει το πράγμα εκεί δεν μπορεί να μην υπάρχει ένας μηχανισμός επιβολής του νόμου και της ασφάλειας, μιας και οι προηγούμενες δυνατότητες που είχαν οι πανεπιστημιακές αρχές απέτυχαν (για λόγους που δεν μας έχουν απαντηθεί ποτέ επαρκώς). Κι όσοι αμφιβάλλουν θα ήταν καλό να αναρωτηθούν μέσα τους αν θα ήθελαν να υπάρχει κάποιο προσωπικό ασφαλείας στην περίπτωση που π.χ. μια φοιτήτρια έπεφτε θύμα ξυλοδαρμού από τον σύντροφό της ή απόπειρας βιασμού (διόλου υποθετικά σενάρια, έχουν καταγραφεί τέτοια). Η αρμονική συνύπαρξη δεν είναι φυσικά εξασφαλισμένη και κοινωνίες χωρίς αρχές ασφαλείας δεν υπάρχουν, απλώς υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για τη δράση και τη λογοδοσία τους. Δεν αρκεί όμως αυτό. Χρειάζονται κοινωνικές συναινέσεις, εμπιστοσύνη στον τρόπο που έχουμε επιλέξει να οργανώνουμε τις ζωές μας και στην Πολιτεία, η οποία πρέπει να επανεπιβεβαιώνεται καθημερινά. Με απλά λόγια, οι πολίτες δεν υπακούμε όλοι στους ίδιους κανόνες ατομικής ηθικής αλλά συνήθως, στην πλειονότητά μας, λειτουργούμε καλύτερα σε ένα κράτος που το σεβόμαστε γιατί νιώθουμε ότι μας σέβεται. Είναι αμφίδρομη η σχέση. Η πικρή αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι στην Ελλάδα η βία δεν είναι πλήρως απονομιμοποιημένη για όλους μας και, όχι, αυτό δεν θα αλλάξει μόνο με την καταστολή της. Και, για να πάμε στο προκείμενο, τα πανεπιστήμια δεν απολαμβάνουν το κύρος και τον σεβασμό που θα έπρεπε να έχουν κι αυτό μπορούν, δυστυχώς, να το βεβαιώσουν και φοιτητές που δεν θα πείραζαν ούτε κουνούπι. Και μόνο, άλλωστε, το γεγονός ότι το τελευταίο περιστατικό στην ΑΣΟΕΕ αποκάλυψε μια ιστορία αλληλοκατηγοριών, σε επίπεδο κοινού ποινικού δικαίου, μεταξύ καθηγητών της, θα έπρεπε να προβληματίσει πολύ τον πανεπιστημιακό χώρο.