«Ολοι νιώθουν εν δυνάμει ηθοποιοί, πρόκειται για τεράστια παρεξήγηση»

Φεβρουάριος του 1987, ο θάνατος του Καρόλου Κουν έχει προκαλέσει πολλές «Κασσάνδρες» να στοιχηματίζουν προβλέποντας το τέλος του Θεάτρου Τέχνης. Με τόση μάλιστα βεβαιότητα ώστε θα ήταν αδύνατον να μη διακρίνει κανείς στα λεγόμενά τους μια μορφή χαιρέκακης αναμονής για το επερχόμενο «τέλος». Το καράβι ή μάλλον πιο σωστά υπερωκεάνιο, το αποκαλούμενο Θέατρο Τέχνης, τρεισήμισι ακριβώς δεκαετίες μετά τον θάνατο του Κουν, όχι μόνο δεν καταποντίστηκε, αλλά συνέχισε την πορεία του με έναν τρόπο που θα τον επικροτούσε αναμφίβολα ο δημιουργός του. Με τη διανδρία Λαζάνη – Κουγιουμτζή στο τιμόνι τα αμέσως μετά τον θάνατο του Κουν χρόνια, για να παραλάβει τη σκυτάλη στη συνέχεια ο αλησμόνητος Διαγόρας Χρονόπουλος και τώρα πια – ένα «τώρα» που αριθμεί ήδη επτά χρόνια – η Μαριάννα Κάλμπαρη, το Θέατρο Τέχνης παραμένει μέσα στους σαρωτικούς, όσον αφορά τις αλλαγές τους, καιρούς, με τα έργα και τις παραστάσεις του, ένα σταθερό σημείο αναφοράς σε σχέση με την ψυχική, πνευματική και υπαρξιακή περιπέτεια ενός σταθερά και απροκάλυπτα αγωνιώντος ανθρώπου.