Η νύχτα της ιγκουάνα

Στη δημοσιογραφία δεν υπάρχει παρθενογένεση, και ποιος δεν το ξέρει αυτό; Εφημερίδα γεννάει εφημερίδα που κι αυτή με τη σειρά της θα γεννήσει μια άλλη, πολύ διαφορετική εφημερίδα, και σόι πάει το βασίλειο (με την καλή έννοια). Οι λίγο παλιότεροι θα θυμούνται ίσως ότι πυλώνες της Δημοκρατίας, όπως π.χ. «ΤΑ ΝΕΑ», «Το Βήμα», η «Ελευθεροτυπία» και το «Εθνος», τα προηγούμενα 20-30 χρόνια, ανανεώθηκαν και πάτησαν σταθερότερα στα πόδια τους με τη μαζική απορρόφηση συντακτικού και στελεχικού δυναμικού από τις δύο βασικές εφημερίδες της Αριστεράς, ήτοι τον «Ριζοσπάστη» και την «Αυγή». Οι υπογραφές τους είναι ακόμα εδώ. Εξακολουθούν να στηρίζουν τα έντυπα και συνεχίζουν να αποτελούν τα εγκυρότερα σημεία αναφοράς στον δημόσιο λόγο. Νομίζω ότι ροή κατά την αντίθετη έννοια δεν έχει παρατηρηθεί, ποιος ξέρει γιατί… Αυτή την κατεύθυνση είχε πάντως το ευκλείδειο διάνυσμα στα ΜΜΕ, το οποίο εξειδικεύεται σήμερα στην περίπτωση της «Αυγής». Στα μυστικά της Μηχανικής ίσως να κρύβονται πολλές νόστιμες λεπτομέρειες για την ιστορία του Τύπου, αλλά δεν αισθάνομαι καθόλου έτοιμη να αφοριστώ, οπότε ας πετάξουμε καλύτερα την μπάλα στην εξέδρα. Πού είναι πιο μακριά; Στα νησιά Γκαλαπάγκος, εκεί όπου το 1835 ο Κάρολος Δαρβίνος έκανε τις παρατηρήσεις του και κατέληξε στη θεωρία της Φυσικής Επιλογής. Η αγωνία των ανθρώπων ωστόσο και η επινοητικότητά τους έχει βρει τρόπους να παρακάμψει μερικώς τον αξιωματικό κυνισμό του Δαρβίνου και ένας απ’ αυτούς λέγεται «Εθελουσία».