Ο Φιόντορ Ντοστογέφσκι είχε εμμονή με τις δίκες. Πέρασε πάμπολλες ώρες, όπως αναφέρουν οι μελετητές του, παρακολουθώντας υποθέσεις, συζητώντας με δικηγόρους για την αθωότητα ή την ενοχή του δράστη. Αλλες πάλι φορές επισκεπτόταν τον κατηγορούμενο στη φυλακή για να συνομιλήσει μαζί του και πολύ συχνά προσπαθούσε να επηρεάσει την κοινή γνώμη για ορισμένες υποθέσεις. Ο Ντοστογέφσκι και το έργο του επηρέασαν βαθιά τη νομική συνείδηση της Ρωσίας, σε τέτοιον βαθμό μάλιστα που πολλές φορές οι συνήγοροι υπεράσπισης όταν επιζητούσαν τη συμπάθεια των ενόρκων επικαλούνταν την περίπτωση του Ροντιόν Ρασκόλνικοφ, του πρωταγωνιστή του σπουδαίου έργου «Εγκλημα και τιμωρία». Είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που η τέχνη εμπνέει τη ζωή. Εχει όμως σημασία να σταθεί κανείς στο πώς ο αξεπέραστος ρώσος λογοτέχνης συνέλαβε την ιδέα για να δημιουργήσει τον εμβληματικό αυτόν χαρακτήρα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή