Η πρώτη δίκη

Δεν ισχυρίζομαι ότι το φαινόμενο είναι αποκλειστικά ελληνικό. Είναι παγκόσμιο και, πιθανότατα, όταν με το καλό θα ανακαλύψουμε νοήμονα όντα και σε άλλους πλανήτες, να διαπιστώσουμε ότι είναι και διαπλανητικό ή διαγαλαξιακό. Δεν αποκλείεται επίσης, επειδή ευτύχησα να είμαι σύζυγος δικηγορίνας, να έχω κοπιάρει κατά την εξέταση των πάντων το «άχρηστο επαγγελματικό βλέμμα» του δικηγόρου, όπως θα έλεγε και η Τζούλια Ρόμπερτς ως pretty woman στον Ρίτσαρντ Γκιρ. Εν πάση περιπτώσει. Εάν πορευθούμε με το γράμμα του νόμου, τόσο εδώ όσο και στην αλλοδαπή, θα πρέπει να αναμένουμε να βρούμε το δίκιο μας είτε στην αίθουσα του δικαστηρίου είτε (εάν δεν θέλουμε να φθάσει η υπόθεσή μας στο ακροατήριο) με εξωδικαστικό συμβιβασμό. Εάν πάλι δεν μας ικανοποιεί η πρωτόδικη απόφαση, μας παρέχεται μια δεύτερη ευκαιρία στο Εφετείο και από εκεί κι έπειτα, όρεξη να ‘χουμε, χρόνο και λεφτά για ξόδεμα: ο Αρειος Πάγος, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων… Μπορεί αυτός ο κόσμος να μην κτίστηκε σε επτά ημέρες από δικηγόρους, αλλά σίγουρα την εργολαβία την πήραν εκείνοι. Στον «αληθινό κόσμο», έξω και πέρα από τα νομικά συγγράμματα, τα πράγματα εξελίσσονται κάπως διαφορετικά. Ιδίως την τελευταία δεκαετία, με τη σχεδόν απόλυτη επικράτηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η πρωτόδικη απόφαση που, κατά γοητευτικά οξύμωρο τρόπο, είναι και η τελεσίδικη, λαμβάνεται μήνες ή και χρόνια πριν από την πρώτη δίκη. Εάν περιμένω να βρω το δίκιο μου στην πρώτη δίκη ή σε όσες πιθανόν θ’ ακολουθήσουν, φέξε μου και γλίστρησα. Η πρώτη δίκη πριν από την πρώτη δίκη είναι η καθοριστική.