Είχα γνωρίσει τον Αλέκο Φασιανό, πολλά πολλά χρόνια πριν, στην Τζια. Ηταν πολύ απλός, στον αντίποδα της πληθωρικότητας της ζωγραφικής του. Μιλούσε για τα νεανικά του χρόνια, έλεγε ότι σπούδασε βιολί, θυμόταν τα χρόνια της πείνας στην Κατοχή. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί ξεχώριζε. Το κατάλαβα πολλά χρόνια αργότερα: επειδή ο ίδιος βρισκόταν πίσω από το στυλ του, το τόσο προσωπικό και τόσο αναγνωρίσιμο. Το στυλ είναι η προσωπικότητα κάθε καλλιτέχνη, κι αυτό το είχε καταλάβει νωρίς ο Φασιανός.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή