Απέραντος, κλειστός κόσμος

Ή μάλλον ένας απέραντος κόσμος και ένα «κλειστό» λεξιλόγιο. Θα έλεγες πως όσο περισσότερο θέλει να αισθάνεται κανείς ως αναπόσπαστο μέρος του κόσμου ολόκληρου και ότι τον αφορά προσωπικά το καθετί, οσοδήποτε μακριά του και αν συμβαίνει, τόσο μεγαλώνει το αίσθημα της ηδονής όταν μπορεί να λογαριάζει το καθετί ως αποκλειστικά δικό του, ιδιοκτησία του, δεν το μοιράζεται και δεν πρόκειται να το μοιραστεί με κανέναν άλλον. «Το στεφάνι μου», «ο άντρας μου», «η γυναίκα μου», «το καφεδάκι μου», «το τζάκι μου», «το αυτοκίνητό μου», «η πατρίδα μου», «το εξοχικό μου» και πάει λέγοντας. Πόσο αλήθεια χαρακτηριστικό, χωρίς ποτέ να του έχουμε δώσει την πρέπουσα σημασία, ένας σωρός από λαμαρίνες, όπως είναι το κάθε αυτοκίνητο έπειτα από ένα μεγάλο, αλίμονο, ατύχημα, να μεταβάλλεται, πριν συμβεί οτιδήποτε, σε αντικείμενο πάθους και αφοσίωσης και να αποτελεί την κορωνίδα σε σχέση με τη λύσσα της ιδιοκτησίας.