Δεν πρόκειται για μία απλή σύγκρουση στο πλαίσιο της θρησκευτικής διπλωματίας. Από το 1589, όταν η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία «ανυψώθηκε» από Μητρόπολη σε Πατριαρχείο, η σχέση με το Φανάρι ισορροπούσε ανάμεσα στη ρήξη και την καχυποψία. Η Μόσχα θεωρούσε ότι πρέπει εκείνη να αναλάβει τα σκήπτρα της Ορθοδοξίας από την υπόδουλη Κωνσταντινούπολη – και το συγκρουσιακό σκηνικό εντάθηκε μέσα στον μεταπολεμικό γεωπολιτικό ανταγωνισμό. Το Φανάρι στράφηκε αναγκαστικά προς τις ΗΠΑ και η αναγνώριση του αυτοκεφάλου της Ουκρανικής Εκκλησίας επιδείνωσε μια συγκρουσιακή κατάσταση. Μπορεί όντως να αποτελεί, ιστορικά, μια εξήγηση της ρωσικής αντίδρασης το ότι ο Πατριάρχης Μόσχας αποτελεί μετεξέλιξη του αρχικού τίτλου «Μητροπολίτης Κιέβου και πάντων των Ρως», αλλά οι αποφάσεις είναι πάντοτε πολιτικές – σε ένα παιχνίδι εξουσίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή