Η βία έχει πρόσωπο και έχει αίτια

Ξαναζούμε συνεχώς άθλια επεισόδια στους δρόμους μας, στα πανεπιστήμια, στα γήπεδα και ξανακούγονται συνεχώς τα ίδια ξύλινα και χάρτινα (το χαρτί είναι απλά προϊόν του ξύλου) κλισέ που ακούγονται τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια. Κανείς, μα κανείς, ούτε καν η λεγόμενη πνευματική ηγεσία, δεν μίλησε όμως για τη βία που ζει η νεολαία, τη βία της αδικίας, του εξευτελισμού της προσωπικότητας, όταν ζητείται κομματική υποταγή για μια δουλειά, τη βία του εξευτελισμού των πτυχίων που δεν έχουν αντίκρισμα στην προοπτική εργασίας. Ο νέος ζει χωρίς να μπορεί να φτιάξει οικογένεια, με ανασφάλιστη εργασία, με εργασία χωρίς προοπτική, με ανεργία. Και ξαφνικά εμείς οι αστοί, δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, έμποροι κ.λπ. βλέπουμε τα παιδιά μας να στήνουν οδοφράγματα. Γιατί απορούμε;