Γιατί έχει ναυαγήσει η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ

Η Ευρωπαϊκή Ενωση συγκροτήθηκε βάσει των αρχών της ειρηνικής συνύπαρξης, της φιλικής συνεργασίας και των αλληλεγγύης μεταξύ των μελών της. Και ταυτόχρονα του κράτους δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Είναι αδιανόητο ένα κράτος που παραβιάζει συστηματικά τις αρχές αυτές να διεκδικεί ρόλο έστω και περιφερειακού εταίρου, πολύ περισσότερο οργανικού μέλους της. Οι σχεδόν καθημερινές απειλές που εκτοξεύουν τούρκοι αξιωματούχοι, πολιτικοί αρχηγοί κ.λπ. εναντίον της Ελλάδας θα μπορούσαν άνετα να στοιχειοθετήσουν ενεργοποίηση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Δεδομένου ότι υφίσταται σχετική πρόνοια για τις απειλές πολέμου από κράτος προς άλλο κράτος. Και κακώς αυτό δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα. Το δε παράδοξο είναι ότι η Τουρκία πορεύτηκε επί δεκαετίες σε κοινή στρατιωτική συμμαχία με την Ελλάδα, χωρίς αυτό να εγκαθιδρύσει κάποια έστω επιφανειακή αίσθηση ομαλής συνύπαρξης. Τουναντίον, η επιθετικότητα, ο αναθεωρητισμός και η εχθρική στάση της τουρκικής πολιτικής κατέστησαν πολύ πιο έντονα μετά την κοινή ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952 παρά την προηγούμενη τριακονταετία μετά το 1922. Αν και «σύμμαχος», η Τουρκία έφτασε στο όριο της πολεμικής σύγκρουσης με την Ελλάδα το 1964, το 1967, το 1976, το 1987, το 1996 και το 2020, ενώ το 1974 εισέβαλε και κατέλαβε το βόρειο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Συμπεριφορά ασφαλώς μακράν, πολύ μακράν του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού κεκτημένου και των αρχών βάσει των οποίων δρομολογήθηκε το 1956 η δημιουργία της ενωμένης Ευρώπης. Γενικότερα η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας αποτελεί αναπαραγωγή νεο-οθωμανικών φαντασιώσεων και περασμένων μεγαλείων, μαζί με μια βαθιά υποτίμηση των γειτονικών εθνών και περιφρόνηση της κυριαρχίας τους. Η ανάμειξη της τουρκικής πολιτικής στη Συρία, στη Λιβύη και στην Αρμενία πηγάζει από την αυτο-αντίληψη της Τουρκίας ως κράτους κατά φαντασίαν επικυρίαρχου των άλλοτε επαρχιών της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το σύνδρομο του νεο-οθωμανού κηδεμόνα διέπει τον πολιτικό λόγο του Ερντογάν και των συνεργατών του. Αλλά και στο εσωτερικό πεδίο, τι κοινό έχει η ασιατική Τουρκία με την Ευρώπη; Ιστορικά υπήρξε το αντίπαλον δέος του ευρωπαϊκού κόσμου, τον οποίο επιχείρησε πολλές φορές να καταστρέψει διά πυρός και σιδήρου. Οι Τούρκοι εισέβαλαν και κατέστρεψαν το πιο εξελιγμένο πολιτιστικά ευρωπαϊκό κράτος του Μεσαίωνα, το Βυζάντιο. Επίσης κατέστρεψαν τα χριστιανικά βασίλεια των Βαλκανίων (Σερβία, Βουλγαρία, Κροατία κλπ.) και την Ουγγαρία και επέβαλαν μια ασιατική δουλοκτητική δομή στην οποία οι χριστιανικοί πληθυσμοί επείχαν θέση υπανθρώπων χωρίς δικαιώματα (ραγιάς σημαίνει κοπάδι). Η προσπάθεια συνολικής καταστροφής του ευρωπαϊκού κόσμου έλαβε τέλος με τη δεύτερη πολιορκία της Βιέννης το 1683, αλλά και τους επόμενους αιώνες η Οθωμανική Αυτοκρατορία κράτησε εγκλωβισμένες τις υπόδουλες σε αυτή χώρες στη βαρβαρότητα και την υπανάπτυξη.