«Τα χρόνια εκείνα, γαλουχηθήκαμε από τους γονείς μας με την Ελλάδα μέσα στην ψυχή μας. Πώς να ξεχάσω, στην Ανακωχή, τον πατέρα μου με το λεξικό στο χέρι, να οδηγεί τη μαμά να ράψει την ελληνική σημαία; Ενα σεντόνι κόπηκε σε λωρίδες, οι μισές βάφτηκαν σε μελάνι μπλε. Και οι ελευθερωτές διερωτώντο πού βρέθηκαν ξαφνικά τόσες ελληνικές σημαίες…». Αυτά γράφει στο βιβλίο της «Ιχνογραφίες»1 η Λιλή Αλιβιζάτου, αλλά εγώ η τυχερή, μαζί με πολλούς και πολλές άλλες τυχερούς/τυχερές, ακούω τη φωνή της να μου τα διηγείται – αυτά και τόσα άλλα. Και θα την ακούω πάντα. Κανένας που άκουσε τη φωνή της δεν θα την ξεχάσει ποτέ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή