Το τρέξιμο ήταν πάντοτε η σωτηρία μου. Παλεύω με τη μείζονα καταθλιπτική διαταραχή – ή, πιο απλά, την κλινική κατάθλιψη – από την εφηβεία μου και έβγαινα από τότε για τζόγκινγκ . Δεν θέλω ούτε καν να σκέφτομαι τι θα συνέβαινε μέσα στο κεφάλι μου αν δεν έτρεχα. Μέσα στα χρόνια της πανδημίας, έβλεπες πλήθος κόσμου να έχει πάθει… δρομικό παροξυσμό. Και ήταν απολύτως λογικό. Είναι πολύ καλύτερα να είσαι τρελαμένος με το τρέξιμο από το να είσαι σκέτα τρελαμένος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή