Ο καημός του αυτοδημιούργητου

Ο Αλέξης Τσίπρας περιγράφει την άβυσσο, που τον χωρίζει από τον Κυριάκο Μητσοτάκη: «Ναι, άβυσσος. Εγώ δεν ήμουν γόνος ούτε πλούσιας ούτε πολιτικής οικογένειας, να έχω πατέρα πρωθυπουργό ή να προέρχομαι από πολιτικό τζάκι. Εγώ ήμουν ένας μαθητής στο δημόσιο Λύκειο, στο Πολυκλαδικό Αμπελοκήπων. Εκείνος όλη του τη ζωή την πέρασε στα πούπουλα. Είχε σαν στόχο προσωπικό και οικογενειακό να γίνει πρωθυπουργός, γιατί έχουν οικογενειακή παράδοση να κυβερνάνε τη χώρα. Εγώ είμαι αυτοδημιούργητος, εκείνος μας είπε ότι κόλλησε ένσημο όταν ο πατέρας του ήταν πρωθυπουργός. Τα βρήκε όλα έτοιμα στη ζωή του» (συνέντευξη στο Kontra, την περασμένη Πέμπτη). Για να το συνοψίσω σε τέσσερις λέξεις, κακούργα κοινωνία με αδίκησες. Μετά από αυτό, πάντως, κατανοώ γιατί ο Τσίπρας παθαίνει αλλεργικό σοκ κάθε φορά που τίθεται ζήτημα ατομικής ευθύνης. Αν κάτι απουσιάζει τελείως από το παράπονο του αυτοδημιούργητου είναι ο δικός του ρόλος και η δική του ευθύνη.