Victim blaming: το «ξέπλυμα» του βιασμού

Μια 24χρονη κοπέλα ξυπνάει στο δωμάτιο ενός πολυτελούς ξενοδοχείου με βγαλμένο εσώρουχο. Δεν ξέρει τι της έχει συμβεί, δεν θυμάται πώς βρέθηκε εκεί. Η τελευταία της ανάμνηση από το προηγούμενο βράδυ είναι ένα πρωτοχρονιάτικο πάρτι σε μια σουίτα μερικούς ορόφους πιο πάνω – ένα πάρτι από το οποίο έφυγε σε κατάσταση σοβαρής μέθης. Η κοπέλα καταλαβαίνει πως έχει πέσει θύμα βιασμού και το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να πάει στην Αστυνομία για να το καταγγείλει. Περίπου δεκαπέντε μέρες μετά, το προφίλ των φερόμενων δραστών γίνεται δημόσιο και η υπόθεσή της παίρνει διαστάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Επειτα από μια χρονιά στην οποία μετρήσαμε 17 γυναικοκτονίες, η κοινή γνώμη ταυτίζεται ευκολότερα με το θύμα. Ομως η άλλη πλευρά είναι πάντα εκεί για να ψιθυρίσει: τι γύρευε το κορίτσι στη σουίτα; Δεν ξέρει πως τέτοιες προσκλήσεις κρύβουν κι άλλες, λιγότερο αθώες, από πίσω; Δεν καταλαβαίνει πως έδωσε δικαιώματα;