Ολυμπιακοί Αγώνες και άλλες ιστορίες

Προφανώς σε μεγάλο πολιτικό θέμα έχουν αναδειχθεί ουκ ολίγες φορές και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Πολύ πριν αρχίσουν οι χώρες να καταλάβουν τι τελικά συμβαίνει στους διοργανωτές, όταν τα φώτα σβήσουν. Ο Τζέσε Οουενς και οι αφροαμερικανοί αθλητές που συμμετείχαν το 1936 στο «ναζιστικό» Βερολίνο. Τα μαύρα γάντια του Τόμι Σμιθ και του Τζον Κάρλος στο Μεξικό το 1968. Τα διαδοχικά μποϊκοτάζ στους Αγώνες του 1976, του 1980 και του 1984. Πριν από αυτά η φρίκη στο Μόναχο το 1972 με τον «Μαύρο Σεπτέμβρη» και τις συνολικά 17 ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν. Οπως δεν ξεχνά κανείς τις απειλές κατά της ζωής του Γιόχαν Κρόιφ από τον δικτάτορα Χόρχε Ράφαελ Βιντέλα της Αργεντινής για να μην εμφανιστεί στο Μουντιάλ του 1978. Τον αντιρρησία συνείδησης Μοχάμεντ Αλί το 1966 και το μανιφέστο του κατά του πολέμου στο Βιετνάμ: «Γιατί πρέπει να φορέσω στολή και να πάω 10.000 μίλια μακριά από το σπίτι μου για να ρίξω βόμβες και σφαίρες σε έγχρωμους στο Βιετνάμ, όταν οι μαύροι της Λούισβιλ (σ.σ.: πόλη των ΗΠΑ) αντιμετωπίζονται σαν σκυλιά και τους αρνούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα». Τον τρόπο με τον οποίο ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος στην άλλοτε Γιουγκοσλαβία μέσω της αναμέτρησης Ντιναμό Ζάγκρεμπ – Ερυθρός Αστέρας. Τον τρόπο που η Γιουγκοσλαβία άρχισε να γίνεται κομμάτια πριν από το τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ του 1991. Και άλλα πολλά.