Oταν η διαχείριση μιας μεγάλης κρίσης δεν πηγαίνει καλά, ή έστω όσο καλά θα μπορούσε θα πάει, δύο πράγματα γίνονται. Το ένα είναι να αναζητούνται ευθύνες. Και το άλλο, να λαμβάνονται μέτρα ώστε να διορθωθούν οι αδυναμίες.

Το θέαμα των χιλιάδων αποκλεισμένων οδηγών στην Αττική Οδό είναι απολύτως απαράδεκτο για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα. Και η παραχωρησιούχος εταιρεία πρέπει να εξηγήσει γιατί δεν απέτρεψε το πρόβλημα και γιατί απέτυχε να το αντιμετωπίσει στη συνέχεια. Τόσο για το ένα όσο και για το άλλο, είχε δώσει ρητές διαβεβαιώσεις στην κυβέρνηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια από τις κατηγορίες που δέχεται η τελευταία είναι ότι την… πίστεψε.

Διατυπώθηκαν κι άλλες κατηγορίες που, όταν αποκατασταθεί η ομαλότητα, πρέπει να απαντηθούν με πειστικό τρόπο. Το επιχείρημα ότι οι προηγούμενοι ήταν χειρότεροι δεν είναι αρκετό: ο πολίτης απαιτεί από τους ανθρώπους που κατέχουν επιτελικές θέσεις να κάνουν τη δουλειά τους όσο μπορούν καλύτερα. Δέχεται τη συγγνώμη τους όταν κάνουν λάθη, περιμένει όμως να διδαχθούν από αυτά τα λάθη και να μην τα ξανακάνουν.

Η κυβέρνηση δεν πρέπει λοιπόν να αρκεστεί στη χρηματική αποζημίωση όσων αποκλείστηκαν και ταλαιπωρήθηκαν. Πρέπει και να πείσει ότι οι μαύρες τρύπες, στην οργάνωση, στον εξοπλισμό ή στον συντονισμό, θα καλυφθούν. Καιρικές κρίσεις θα υπάρξουν κι άλλες, φαίνεται μάλιστα πως λόγω της κλιματικής αλλαγής θα είναι και εντονότερες. Ντροπιαστικές εικόνες όμως σαν τις προχθεσινές δεν πρέπει να επαναληφθούν.