Από το 2010, μετά τη διακρίβωση της χρεοκοπίας και το πρώτο Μνημόνιο, εκφράστηκαν στον δρόμο κυρίως τα άκρα, που έδωσαν κάλυψη στις διάφορες, συμπληρωματικές μεταξύ τους, εκδοχές «Αγανακτισμένων» και, συχνά βίαια, έκαναν αισθητή την παρουσία τους στην πολιτική και στην κοινωνική ζωή. Οι δυνάμεις αυτές, τμήμα των οποίων έφερε στη Βουλή τη Χρυσή Αυγή ενώ άλλα τμήματά τους οδήγησαν στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, στοιχήθηκαν στο «Οχι» του δημοψηφίσματος και συνέβαλαν στην καλλιέργεια διχαστικού λόγου και αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων. Η συμπληρωματικότητα του δεξιού και του αριστερού λαϊκισμού ή, κατά έναν άλλο ορισμό, οι οπαδοί της αντιελίτ κουλτούρας της εχθροπάθειας, το «φαιοκόκκινο μέτωπο», εκφράζεται μέχρι και σήμερα υπονομευτικά στο εμβολιαστικό πρόγραμμα του κράτους, υπονομεύοντας για ακόμα μια φορά την πορεία της ελληνικής φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Ο χώρος αυτός, ιδεολογικά ποικίλος αλλά σε κάθε περίπτωση αντιφιλελεύθερος, προσδοκά να αναδυθεί εκ νέου από ένα πολιτικό περιθώριο μέσω της επόμενης εκλογικής διαδικασίας, που θα γίνει με απλή αναλογική. Οι σχηματισμοί, με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, που υπόσχονται κυβερνήσεις συνεργασίας, επενδύουν κυρίως σε μια νέα διαίρεση και στην υπονόμευση της πορείας της χώρας υπό συνθήκες ομαλότητας. Μακριά από την απαραίτητη για την ανάταξη της χώρας σταθερότητα.

Οσοι επικαλούνται το ευρωπαϊκό παράδειγμα πολιτικών συνεργασιών, κατά τη γνώμη μου, παραβλέπουν τα βαθιά ρήγματα ανάμεσα σε διαφορετικές πολιτικές κουλτούρες που άφησαν τα ίχνη τους την τελευταία δεκαετία. Παραγνωρίζουν ακόμα ότι τις κυβερνήσεις συνεργασίας στην Ελλάδα τις γέννησαν κρίσεις και σε καμία περίπτωση δεν έφεραν πολιτική σταθερότητα. Δεν μπορούν να την εγγυηθούν ούτε σήμερα οι δυνάμεις που ενώ προσβλέπουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας, δρουν και αναπαράγουν κλίμα εχθροπάθειας. Με άλλα λόγια, προέχουν η στρατηγική ήττα και η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως για τις φιλοευρωπαϊκές και φιλελεύθερες δυνάμεις. Κι αυτή χρειάζεται να είναι η βασική στρατηγική τους.

Ο Ηλίας Κανέλλης είναι δημοσιογράφος