Οι επιλογές των ΗΠΑ για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής, η οποία έγκειται στη δημιουργία μιας νέας συνθήκης πραγμάτων για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του κινεζικού ελέγχου ανά τον κόσμο. Απώτερος στόχος αυτής της προσέγγισης είναι η δημιουργία εστιών επιρροής, οι οποίες θα ξεπερνούν τα σύνορα της Δύσης και θα εκτείνονται γεωγραφικά μέχρι την περιοχή του Ινδικού και του Ειρηνικού για την αποτροπή του ενδεχομένου ανάληψης πρωταγωνιστικού ρόλου από την Κίνα σε περιοχές του άμεσου ενδιαφέροντός τους, καθώς επίσης και από τη Ρωσία σε περιοχές της Μέσης Ανατολής ή/και την Ανατολική Μεσόγειο. Οσον αφορά δε την τελευταία, δεδομένου του κενού που υπάρχει στην περιοχή, η Ελλάδα μέσω διευρυμένων σχημάτων προσπαθεί να προχωρήσει στην κάλυψη αυτού σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ, αλλά και στον πολλαπλασιασμό του κόστους για την Τουρκία απέναντι σε οποιαδήποτε μελλοντική προκλητική ενέργεια εναντίον μας. Μέρος των εν λόγω προσπαθειών αποτελεί η Ελληνογαλλική Συμφωνία, η οποία εντάσσεται στη γενικότερη τάση που υπάρχει σήμερα, δηλαδή στην προτίμηση σχηματισμού περιφερειακών και μη διμερών ή πολυμερών συμπράξεων, όπως εκείνων που υπάρχουν με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, οι οποίες λειτουργούν συμπληρωματικά σε υπερεθνικά σχήματα, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

Στα ελληνοτουρκικά, η Ελλάδα θα πρέπει να μάθει να λειτουργεί εντός των συνθηκών αυξομειούμενης έντασης, που καλλιεργεί η Τουρκία τα τελευταία χρόνια, η οποία ωστόσο υφίσταται οικονομική κρίση στο εσωτερικό της. Επιπροσθέτως, η πεποίθηση της τουρκικής ηγεσίας ότι με ευθύνη (και) της Ελλάδας δημιουργείται ένα «σιδηρούν παραπέτασμα» στην περιοχή με στόχο τον αποκλεισμό της οξύνει τα πνεύματα. Οπως και τα επικίνδυνα παιχνίδια εθνικισμού στο εσωτερικό της γείτονος.

Ο Κωνσταντίνος Φίλης είναι αν. καθηγητής Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδας & μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του ΙΔΙΣ, Πάντειο Πανεπιστήμιο