Οταν η δυστοπία εμπνέει

Φαίνεται ότι ελάχιστα πράγματα στη μοντέρνα ζωή αποτελούν προϋποθέσεις ικανές να ανορθώσουν τη συλλογική διάθεση. Η ευμάρεια δεν οδηγεί απαραίτητα στην ευτυχία. Μια ρομαντική σχέση, η οικογενειακή ζωή, ακόμη και η επαγγελματική αποκατάσταση δεν απαλλάσσουν τη σύγχρονη ύπαρξη από το στρες. Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στον ορισμό της ευτυχίας. Ομως αναγνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά της δυστοπίας. Και με αυτά ερχόμαστε αντιμέτωποι ακολουθώντας το «αρνητικό μονοπάτι». Με το να σκεφτόμαστε περισσότερο τους χαμένους στη ζωή, το αναπόφευκτο του θανάτου, το αναπόφευκτο του πόνου ή την αδυναμία της ασφάλειας, επιτυγχάνουμε κάτι σαν την ευτυχία. Η διαχείριση της δυστοπίας έχει να κάνει με την παραδοχή της αποτυχίας, την απαισιοδοξία, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα ως κινητήριες δυνάμεις δημιουργικότητας που δείχνουν ότι πολύ πιο σημαντικό από το να βλέπεις θετικά είναι να βλέπεις με ειλικρίνεια. Αυτή η πεσιμιστική αντίληψη ενώνει συγγραφείς, εικαστικούς καλλιτέχνες, σκηνοθέτες, σχεδιαστές μόδας, δημιουργούς από διαφορετικά πεδία έκφρασης, οι οποίοι, όπως δείχνουν με τα έργα τους, εμπνέονται από τη σύγχρονη δυστοπία, εμφανώς τονισμένη με το περίγραμμα της Covid-19 πραγματικότητας.