Τα «Πορτρέτα» που κακόπαθαν

Επισκέφθηκα την προηγούμενη εβδομάδα την έκθεση «Αναζητώντας την αθανασία. Η τέχνη του πορτρέτου στις συλλογές του Λούβρου», στην Εθνική Πινακοθήκη. Τι να πει κανείς; Οι Γάλλοι μάς έστειλαν πρώτης ποιότητας έργα. Δεν πρέπει να έχουμε παράπονο. Φαγιούμ και αρχαίες προτομές, Μποτιτσέλι και Ρέμπραντ, Γκρέκο, Βελάσκεθ και Γκόγια, Νταβίντ, Ενγκρ και Ντελακρουά, καθώς και πολλά ακόμα αριστουργήματα. Δυστυχώς, για μία ακόμα φορά, φοβάμαι ότι το πρόβλημα είμαστε εμείς. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Ελλιπέστατη προβολή, με αποτέλεσμα να περνά η έκθεση σχεδόν απαρατήρητη. Οι όχι περισσότεροι από είκοσι επισκέπτες που κυκλοφορούσαμε ανάμεσα στα εκθέματα τη μέρα που πήγα μαρτυρούσαν του λόγου το αληθές. Κατάλογος δεν υπήρχε, ή τουλάχιστον δεν έπεσε στην αντίληψή μου. Επομένως, ακόμα και αν υπήρχε, ήταν κάπου καταχωνιασμένος, αόρατος για τον δυνάμει αγοραστή του. Οσο για τις πινακίδες που συνόδευαν ορισμένα εκθέματα (όχι όλα, είναι αλήθεια) ήταν καταγής. Ετσι, αν κάποιοι της ηλικίας μου ήθελαν να τις διαβάσουν, θα έπρεπε να θυμηθούν το γνωστό από τη στρατιωτική θητεία τους καψόνι που συμπυκνωνόταν στο επαναλαμβανόμενο παράγγελμα «οκλαδόν, εγέρθητι».