Ελιγμοί

Η κρίση στην Ουκρανία ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία βρέθηκε στην κορύφωσή της τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά λογικά δεν θα οδηγήσει σε επέμβαση της Μόσχας, ούτε καν σε πλήρη ρήξη ανάμεσα στην τελευταία και τη Δύση. Μήπως τελικά αυτή η κλιμάκωση αποτέλεσε συνειδητή επιλογή Κρεμλίνου και Λευκού Οίκου, για διαφορετικούς λόγους, αλλά πάντως χωρίς την πρόθεση να φτάσουμε σε σύρραξη; Χωρίς να μπορούμε να αποκλείσουμε την εκ νέου πρόκληση έντασης (ιδίως αν η Ουκρανία κινηθεί πρώτη) και πολύ περισσότερο τη χρήση υβριδικών μεθόδων συστηματικής υπονόμευσης της κυβέρνησης του Κιέβου από τη Μόσχα, μοιάζει η αντιδικία να ήταν περισσότερο πλασματική, όχι τόσο στην ουσία της όσο στον τρόπο που εκφράστηκε δημόσια. Οι αντεγκλήσεις σε κάποιον βαθμό έγιναν (και) για τα μάτια του κόσμου, σε μία προσπάθεια έκαστης πλευράς να στείλει τα μηνύματά της προς εταίρους και αντιπάλους, να κάνει επίδειξη δύναμης, ακόμη και να αποπροσανατολίσει το εσωτερικό ακροατήριο. Χαρακτηριστικότερη όλων είναι η περίπτωση τoυ Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο αναζητεί έναν παγκόσμιο ρόλο κυρίως μέσα από το ΝΑΤΟ και την ειδική σχέση του με τις ΗΠΑ και βολεύεται από τη δαιμονοποίηση της Ρωσίας, με στόχο να κερδίσει πολιτικό χρόνο ο Τζόνσον και να πουληθούν οπλικά στην Ουκρανία. Εκτός εάν το Λονδίνο λειτούργησε και ως υποεργολάβος της Ουάσιγκτον, η οποία φρόντισε πάντως, σε γενικές γραμμές, να κρατήσει μια πιο μετριοπαθή στάση.