Η κραυγή μιας γυναίκας στην «Κίτρινη ταπετσαρία»

Είναι ένα αφήγημα 36 σελίδων στο μικρό σχήμα τσέπης, αλλά μεταφέρει μεγάλο ιστορικό φορτίο. Η «Κίτρινη ταπετσαρία» της Σαρλότ Πέρκινς Γκίλμαν εκδόθηκε πρόσφατα από το «Ερμα», σε μετάφραση Δήμητρας Σταυρίδου – κι αυτό υπενθυμίζει την αθόρυβη εργασία που κάνουν οι «μικροί» του χώρου (χωρίς πάντως οι εκλεκτικοί τίτλοι να αποτελούν ζήτημα μεγέθους, καθώς και μεγάλοι εκδοτικοί εκπλήσσουν με διαφορετικές αφορμές). «Αυτή η μικρή ιστορία μάς αφηγείται την περιπέτεια μιας γυναίκας που έρχεται αντιμέτωπη με τους ψυχικούς της δαίμονες» σημειώνει στην εισαγωγή ο εκδότης Νίκος Κατσιαούνης. Η αφηγήτρια μεταφέρει σε πρώτο πρόσωπο την κάθοδο προς τη νύχτα της ψυχικής κατάρρευσης, όταν πρόσωπα, σκιές του σπιτιού, η ταπετσαρία του τίτλου την πνίγουν. Ο σύζυγός της είναι γιατρός, αλλά το μόνο που έχει να προτείνει είναι «φωσφορικά ή φωσφορώδη, όπως κι αν τα λένε αυτά», αέρα και άσκηση. Αντιθέτως, απαγορεύεται η εργασία, την οποία όμως επιθυμεί διακαώς η αφηγήτρια διαβλέποντας εκεί ένα παράθυρο απ’ όπου θα μπορούσε να αποδράσει. Της απομένει το γράψιμο – και εδώ η Γκίλμαν δείχνει μία δεξιότητα στην πρώιμη αναπαράσταση της αφηγηματικής, αλλά και συγγραφικής φωνής: «Ο Τζον είναι γιατρός και ίσως – (αυτό, φυσικά, δεν θα το έλεγα σε ζωντανό πλάσμα, αλλά τούτο εδώ είναι ένα άψυχο χαρτί, γεγονός που με ανακουφίζει) – ίσως αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο δεν γίνομαι γρηγορότερα καλά».