Ο Γκοντό ξεπροβάλλει

Να συνεχίσω από εκεί που άφησα το νήμα το περασμένο Σάββατο, δηλαδή από τον παραλληλισμό του Νίκου του Ανδρουλάκη με τον θεατρικό χαρακτήρα του Γκοντό και να αναγγείλω ότι, εις ένδειξη τιμής και θαυμασμού, απονέμω στον αξιότιμο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ το προσωνύμιο «Γκοντό». (Εύγε, εύγε! Και εις ανώτερα! Το αξίζατε, κ. πρόεδρε, δεν έχετε λόγο να με ευχαριστείτε…) Εφεξής, σε τούτη τη στήλη, θα είναι πάντα ο Νίκος ο Γκοντό ο Ανδρουλάκης. Με το «Γκοντό» να επέχει θέση «cognomen», για όσους είναι εξοικειωμένοι με τις συμβάσεις της ονοματοδοσίας προσώπων στην αρχαία Ρώμη, με τη διαφορά ότι στην περίπτωσή μας τοποθετείται ενδιαμέσως και όχι, κατά τη ρωμαϊκή πρακτική, στο τέλος. Με την ευκαιρία, να εξηγήσω, για όσους ενδεχομένως δεν το γνωρίζουν, ότι η προσθήκη του οριστικού άρθρου και στο «nomen» και στο «praenomen» ενός πολιτικού προσώπου είναι προνόμιο και συγχρόνως απόδειξη γνησιότητας του πασόκου, καθώς είναι γνωστό ότι αυτό καθιερώθηκε επί δεκαετίας 1980.