Ο Σωκράτης του Στρίντμπεργκ

Η έναρξη της αφήγησης τοποθετείται στον βράχο της Ακρόπολης, εκεί «όπου η ασπίδα της Παλλάδας, το όπλο που προστάτευε την πόλη, άστραφτε ακόμη». Διαδοχικά, και ενώ το σκηνικό θα μετατοπίζεται από τον κήπο του Αλκιβιάδη έως τη Σπάρτη και την Περσία (εκεί όπου σκοτώνεται ο νάρκισσος της αρχαιότητας), οι αναγνώστες βλέπουν να περνούν από μπροστά τους – έστω και με χρονικά άλματα ή ανακολουθίες – τα πρόσωπα της κλασικής Αθήνας: ο δύσμορφος Σωκράτης, ο Περικλής, ο Πρωταγόρας, ο Νικίας, η Ασπασία, ο Πλάτων, ο Φειδίας, ο Κλέων, ο Αριστοφάνης, ο Ευριπίδης κ.ά. Ισως ο τελευταίος να έχει τη μεγαλύτερη επιρροή στον συγγραφέα του διηγήματος «Το ημικύκλιο των Αθηνών» (εκδ. Αιώρα, μτφ. Δημήτρης Χ. Φωτόπουλος), που δεν είναι άλλος από τον Αύγουστο Στρίντμπεργκ. Στο δικό του αστικό δράμα του σαλονιού, όπου το τραγικό απέχει από τη φιλοσοφική θεώρηση της αρχαίας πόλεως για το θέατρο, ο πόλεμος των δύο φύλων λειτουργεί ως βραδύκαυστος μηχανισμός ανάφλεξης. «Μ’ αρέσουν οι γυναίκες, για σύζυγοι δεν μου αρέσουν» λέει κάποια στιγμή ο Ευριπίδης, καθώς αποκρούει τη γνωστή κατηγορία του μισογυνισμού, και προς στιγμή η φράση ακούγεται ως αντίλαλος του σουηδού δραματουργού. «Σε ανάλογα σημεία, ο Ευριπίδης λειτουργεί στην πραγματικότητα ως φερέφωνο των απόψεων του Στρίντμπεργκ επί του θέματος. Εξάλλου, ο σουηδός συγγραφέας πίστευε στην ύπαρξη εκλεκτικών συγγενειών μεταξύ εκείνου και του αρχαίου τραγωδού» παρατηρεί στο επίμετρο η θεατρολόγος Μαρία Σεχοπούλου. Πρόσωπο, εκτός των συνηθισμένων, είναι και ο Καρτάφιλος, ισραηλίτης από τη φυλή του Λευί, που στο πλαίσιο της θεώρησης του Στρίντμπεργκ για την εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας έχει τον ρόλο του «περιπλανώμενου Ιουδαίου».