Αν ο μοντερνισμός είχε μορφή, θα είχε τη μορφή της Μόνικα Βίτι. Της γυναίκας με το αινιγματικό χαμόγελο στην αποκληθείσα «τριλογία της αποξένωσης» του Μικελάντζελο Αντονιόνι («Η περιπέτεια», «Η νύχτα», «Η έκλειψη»). Η ανθρωπότητα έμπαινε στη δεκαετία του 1960 και ο ιταλός σκηνοθέτης άφηνε πίσω τη στράτευση του ιταλικού νεορεαλισμού και στρεφόταν στα ανθρώπινα πάθη, πίσω από την ακίνητη επιφάνεια των δυτικών κοινωνιών (και της Ιταλίας) που ήδη πραγμάτωναν το όνειρο της προόδου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή