Ανατομία ενός εγκλήματος

Από προχθές όλη η Ελλάδα πενθεί για τον Αλκη Καμπάνο. Και κλαίει μαζί με τους γονείς του. Αυτό το έγκλημα έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που προκαλούν μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Τα 19 χρόνια του γελαστού παιδιού, η όχι απλώς ασήμαντη αφορμή αλλά, στην πραγματικότητα, «μη αφορμή» του φονικού, ο άγριος, αποτρόπαιος τρόπος της δολοφονίας, η σπαρακτική κραυγή απελπισίας του παλικαριού προς τους φονιάδες του. «Σας παρακαλώ μη με χτυπάτε άλλο». Και είναι η αντίφαση αυτού του «σας παρακαλώ» σε σχέση με τη βία, τα φονικά δρεπάνια, τον ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου που τρυπώνει στο μυαλό και την ψυχή σου, που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς το βράδυ, που δεν αφήνει περιθώρια για αποστάσεις από το θέμα. (Βεβαίως και δεν θα άλλαζε τίποτα αν ο Αλκης, λίγο πριν ξεψυχήσει, δεν εκλιπαρούσε τους φονιάδες του, είναι όμως κι εκείνη η μάνα από το «Ο ουρανός κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη που περισσότερο από το ότι η αστυνομία συνέλαβε τον γιο της, την τσάκισε το ότι οι αστυνομικοί τον έσπρωξαν από το κεφάλι καθώς τον έβαζαν στο περιπολικό.)