Οταν ήμασταν έφηβοι πηγαίναμε να δούμε ματς συνοικιακών ομάδων, γιατί «έπεφτε  πολύ ξύλο». Α.Ε. Χαριλάου εναντίον Φλόγας Αναλήψεως κ.λπ. – μαζεύονταν οι νταήδες από τις γειτονιές και, με πρόσχημα την ομάδα, δέρνονταν ανηλεώς με γροθιές, με λοστάρια, με δερμάτινες ζώνες που είχανε μεταλλικούς τοκάδες. Ο αθλητισμός ήταν πρόσχημα – πιο πολύ επρόκειτο για εκδηλώσεις κυριαρχίας και διάκρισης στον χώρο της μορτιάς. Ποιος δέρνει καλύτερα – δεν υπήρχαν ακόμα «πυρήνες» όπως τώρα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή