Πόθοι

Δεν χρειαζόταν να ακουστεί από συριζαϊκό στόμα. Η συστηματική μελέτη των μεθόδων αυτού που αργότερα κατηγοριοποιήθηκε ως τσοχατζοπουλικό ΠΑΣΟΚ είχε φανεί πολύ πριν μια ελληνική εκδοχή της Αριστεράς του χαβιαριού παραδεχθεί ενώπιον κομματικής συγκέντρωσης τον θαυμασμό της για τους «πρασινοφρουρούς». Ούτε χρειαζόταν να πει ρητά ένα στέλεχος της Κουμουνδούρου ότι ο ανομολόγητος πόθος του κόμματος είναι μια κυριαρχία ανάλογη της πασοκικής το μακρινό 1981. Δεν ήταν απαραίτητο γιατί οι μνήμες από την κυβερνητική τους περίοδο δεν έχουν σβήσει. Αλλά κι επειδή συχνά-πυκνά κάποιος προβεβλημένος συριζαίος προσπαθεί να τονώσει το φρόνημα του ακροατηρίου του με υποσχέσεις για την εξαφάνιση του κομματικού κράτους των επάρατων άλλων μέσω της δημιουργίας ενός δικού τους κομματικού κράτους. Οι ιδέες που πέφτουν στα πάνελ των εσωκομματικών μαζώξεων, όμως, δεν εκπλήσσουν πια. Ακόμη κι αν υποδηλώνουν την επιθυμία των εμπνευστών τους να εγκαθιδρύσουν, άμα τη επιστροφή τους, κάτι σαν καθεστώς – παραδεχόμενοι έτσι, άμεσα ή έμμεσα, την αδυναμία της Αριστεράς που εκφράζουν να ασκήσει εξουσία με διαφορετικό τρόπο.