Σήμερα, θέλω να σας μιλήσω με ευθύτητα για ένα πανανθρώπινο θέμα ιδιαίτερης λεπτότητας: το γλείψιμο. Την κολακεία, δηλαδή, που ασκείται συνήθως από τον κατώτερο προς τον ανώτερο, προς όφελος του πρώτου και προς τέρψη του δευτέρου. (Συνήθως, υπογραμμίζω, διότι υπάρχουν και γλείφτες που το κάνουν από ευχαρίστηση, για τη δική τους ικανοποίηση…) Το γλείψιμο, όσο αποκρουστικό και αν είναι, είναι αναπόφευκτο στην κοινωνική ζωή. Κάποια στιγμή, ο καθένας θα το κάνει και ο καθένας θα το δεχθεί. Ετσι, στην περιφρόνηση που αισθάνεται για τον γλείφτη ένας περήφανος άνθρωπος, πολύ συχνά κρύβεται η περιφρόνηση για τον εαυτό του, για εκείνες τις φορές που υποχρεώθηκε από τις περιστάσεις να ασκήσει την τέχνη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή