«Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις»

Σε αντίθεση με τη σύγχρονη συζήτηση στη διεθνή βιβλιογραφία σχετικά με τις στρατηγικές επιλογές των κρατών – μικρών και μεγάλων – όταν αντιμετωπίζουν μια σημαντική εξωτερική απειλή, ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα όσον αφορά τη στρατηγική αντιμετώπισης της τουρκικής απειλής εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από το παρωχημένο δίπολο «αποτροπή» ή «κατευνασμός». Μάλιστα, όσοι με περισσή βεβαιότητα επιμένουν να αναμασούν την καραμέλα του «κατευνασμού», διαλαλώντας ότι όλες οι μεταπολιτευτικές ελληνικές κυβερνήσεις υπήρξαν κατευναστικές έναντι της Τουρκίας, θα εκπλαγούν όταν μάθουν ότι αντιθέτως καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ακολουθήσει πολιτική κατευνασμού έναντι της Τουρκίας. Οπως είχε πρόσφατα το θάρρος, καθώς αναφερόταν στις προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, να δηλώσει ο έλληνας ΥΠΕΞ: «Η πολιτική κατευνασμού, γνωστή και ως “appeasement”, ουσιαστικά είναι πολιτική υποχωρήσεων, κάτι που καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν έχει υιοθετήσει». Είναι επίσης χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι οι στρατηγικές επιλογές των κρατών δεν περιορίζονται ούτε και στο δίπολο «ανάσχεση» (containment) ή «σύμπραξη», ακριβέστερα «δέσμευση» (engagement).