Φρόντισα να φτάσω νωρίτερα, με την παράλογη ελπίδα να τον δω να μπαίνει στο εστιατόριο με τον ίδιο επικό τρόπο που έμπαινε στο Ιμαρέτ της Καβάλας, στο Βαλλιάνειο Μέγαρο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, στο Μπενσουσάν Χαν της Θεσσαλονίκης, στην Καπλάνειο Σχολή των Ιωαννίνων ή στο άγνωστο στους περισσότερους κτίριο Αβέρωφ του Πολυτεχνείου. Μοιραία, όμως, η είσοδος του Στάθη Καλύβα στο «Σερσέ Λα Φαμ», το «αστικό καφενείο» της Μητροπόλεως όπου είχαμε δώσει ραντεβού, ήταν λιγότερο μεγαλοπρεπής. Χαμογελαστός, ευγενής, θερμός, «γήινος», μου έδωσε το χέρι, του έδωσα την μπουνιά μου, κι αφού ξεπεράσαμε αυτή την αμηχανία τον ρώτησα χωρίς καθυστέρηση αν αισθάνεται ο ίδιος θριαμβευτής – χωρίς μάλιστα να έχει περάσει από μια καταστροφή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή