Το προπατορικό αμάρτημα

Στη δεκαετία του ’80 η Ελλάδα είχε μόλις αρχίσει να γίνεται ξαφνικά «πλούσια». Εβρεχε λεφτά, συντάξεις, προνόμια και, κυρίως, κρατικοδίαιτους «επιχειρηματίες». Ολα αυτά με τα δανεικά (και εν πολλοίς αγύριστα) από τα νεοπαγή τότε πολυπληθή ευρωπαϊκά προγράμματα (ανεξέλεγκτα τότε). Οπου κοινοτάρχης και κόμβος, όπου «ιδέα» και «πακέτο», όπου απατεώνας και «πρότζεκτ”» Εν ριπή οφθαλμού κατασκευάζονταν «ανάγκες» για να ρέει το χρήμα που έπεφτε, ξαφνικά, βροχή. Διαμορφώνοντας σε χρόνο μηδέν νέα αντίληψη: όλα μπορούν να γίνουν. Και κυρίως να γίνουν τζάμπα. Και με μέγα κέρδος για τους ενδιαφερόμενους. Και χωρίς πολλές σκοτούρες. Με δυο λέξεις: πήραμε την κάτω βόλτα. Γιατί άμα μάθει μια κοινωνία έτσι, πώς γίνεται μετά να ξεμάθει;