«Ημουν ένας αυτοεξόριστος στη μεγάλη μητρόπολη»

Η «Americana» είναι το πρώτο μυθιστόρημα με το οποίο ο Ντον ΝτεΛίλο εγκαινιάζει την υποδόρια σάτιρα για το αμερικανικό όνειρο και εισάγει στο εργαστήριο ανατομίας τις νευρώσεις της εποχής του. Το 1971, στην αρχή της δεκαετίας των αντιηρώων, υπογράφει την περιπλάνηση του Ντέιβιντ Μπελ, τηλεοπτικού παραγωγού και επίδοξου κινηματογραφιστή, στις Μεσοδυτικές Πολιτείες, στο ολισθηρό πεδίο της τηλοψίας, στο βασίλειο της εικόνας και της επιθυμίας. «Το τρίτο πρόσωπο εφευρέθηκε από τον καταναλωτή, τον μεγάλο οραματιστή του καναπέ. Η διαφήμιση ανακάλυψε την αξία του τρίτου προσώπου, όμως ο καταναλωτής την εφηύρε… Ο καταναλωτής ταυτίζεται μόνο με την εικόνα. Ο άνθρωπος του Marlboro» φέρεται να γράφει στη γραπτή συνέντευξη ο φίλος τού Ντέιβιντ, Γκλεν Γιοστ. Ο αμερικανός (αντι)ήρωας του ΝτεΛίλο αποδέχεται ότι η ταυτότητά του – προσωπική και κοινωνική – επηρεάζεται από το μιντιακό περιβάλλον στο οποίο ζει. Ακόμη και η σχέση με την πρώην σύζυγό του Μέρι παρομοιάζεται με ταινία. Τα φιλμ που βλέπει, άλλωστε, ο Ντέιβιντ δίνουν «διαφορετικό νόημα σε κάποιες από τις ιδιωτικές στιγμές της ζωής του». Γι’ αυτό επιθυμεί να κινηματογραφήσει την πραγματική Αμερική πίσω από την κατασκευασμένη των ΜΜΕ. Θέλει μια Αμερική δική του. Μια ταυτότητα απελευθερωμένη από μύθους. Πρέπει να αποδομήσει – ας είναι αυτή η λέξη – την εικόνα για να την ξανασυνθέσει. «Ηθελα να λυτρωθώ από εκείνον τον συνδυασμό ταχύτητας, όπλων, βασανιστηρίων, βιασμών, οργίων και συσκευασμένων καταναλωτικών προϊόντων που συνθέτει την οπτική του σεξ στην Αμερική» λέει αρκετά νωρίς στο μυθιστόρημα – μια μποτίλια στο πέλαγος για τους αναγνώστες που θα τον ανακαλύψουν. Ως το τέλος το αμερικανικό όνειρο θα είναι ένας καθρέφτης της «καλής ζωής» που έχουν δημιουργήσει οι Αμερικανοί. Τη βλέπουν παντού – σε διαφημίσεις, ταινίες, φωτογραφίες -, αλλά δεν τη ζουν.