Εξευτελίζοντας το κήτος

Το χειρότερο ήταν που τον είπαν «Σωτήρη» λες και τον ήξεραν και χθες, λες και τον είχαν ταμένο σε κάνα μοναστήρι. Ασφαλώς υπάρχουν και χειρότερα όπως ας πούμε «φάλαινα ο Μητσάρας», ή φάλαινα «ο κι εσύ λάμπεις Μπάμπη». Ολα να τα περιμένεις από ανθρώπους που θαρρούν ότι τα πάντα είναι στα μέτρα των ανθρώπων, ακόμα και όντα μαγικά, μαθημένα να ζουν μόνα, ποντισμένα σε απροσπέλαστα βασίλεια σκιάς και σιωπής. Πίσω από τις αδιαμφισβήτητα καλές προθέσεις αυτών που πλαισίωσαν τη διαπόμπευση του κήτους, κρύβονται όλες οι παρανοήσεις για τη σχέση του ανθρώπινου με τη Φύση αλλά δεν θα το λύσουμε τώρα, γιατί απλούστατα δεν μπορούμε. Δεν μπορούμε π.χ., να αποδεχτούμε ότι ακόμα και ο σκύλος μας ή η γάτα μας, τα κατ’ εξοχήν ανθρωπόφιλα ζώα, κατά βάθος είναι ζώα και τα ένστικτά τους, αυτά που παλεύουμε να εξανθρωπίσουμε, είναι η ταυτότητα και η περηφάνιά τους. Δεν μπορείς φερ’ ειπείν να τα κάνεις όλα Σνούπι, να διαβάζουν κάθε πρωί την εφημερίδα τους και να τρώνε τη σούπα τους με πετσέτα γύρω από τον λαιμό. Να τραβάνε το καζανάκι ή να μην σου ξεσκίζουν με τις νυχάρες τους τον καναπέ. Και τότε τι δουλειά έχει αυτή η λαχταριστή πόα μέσα στο σαλόνι; Εύλογη απορία. Και πού είναι τα κεραμίδια να πάρω λίγο τον αέρα μου; Παρατηρώ γάτες να ξεχαρμανιάζουν πάνω σε πληκτρολόγια και υποκλίνομαι στην προσαρμοστικότητά τους. Ο εραστής όμως δεν έρχεται και στο τέλος την πληρώνουν οι καινούργιες μου παντόφλες.