Θεατές σε απόγνωση

Πριν από την πρόσκρουση του Τιτανικού στο μοιραίο παγόβουνο, ο αστικός μύθος αναφέρει ότι η ορχήστρα έπαιζε μέχρι το τέλος. Την ευθύνη για το δυστύχημα την είχε όμως ο καπετάνιος… Στα καθ’ ημάς, οι κομματικές ορχήστρες ανέσυραν το μοναδικό ίσως σκοπό στον οποίο διακρίνονται, αυτόν της προεκλογικής και ανελέητης αντιπαράθεσης μέχρι τελικής πτώσεως. Τον ρόλο του καπετάνιου στην περίπτωση της χώρας μας τον έχει το πολιτικό σύστημα και πρώτιστο καθήκον του θα έπρεπε να έχει την αποφυγή σύγκρουσης με τα διάσπαρτα παγόβουνα που βρίσκονται μπροστά μας. Το σκαρί που λέγεται Ελλάδα πολλαπλώς καταπονημένο και τραυματισμένο, μετά από μια υπερδεκαετή οικονομική κρίση,  με το πλήρωμα απελπιστικά εξουθενωμένο, και τα συστήματα ασφαλούς πλοήγησης – ισχυρή οικονομική, κοινωνική και θεσμική βάση – ατελή και σε πολλές περιπτώσεις μη λειτουργικά, να καλείται να πορευθεί εν μέσω της πανδημίας που συνεχίζει το καταστροφικό της έργο, της ενεργειακής κρίσης που θεριεύει και τους γεωπολιτικούς κινδύνους που οξύνονται. Η ποθητή εθνική πορεία μας προς ένα ασφαλές λιμάνι – ο καθένας θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται – δεν είναι ούτε βέβαιη ούτε ανεπίστροφη. Συνεχίζουμε σε αχαρτογράφητα νερά και τις βεβαιότητες, η ιστορία μας διδάσκει, τις είχαν μόνο οι ηττημένοι.