Η σιωπή του μεγάλου φόβου

Τον Μάρτιο του 2007 στην οδό Λαυρίου, βόρεια της Αθήνας, βρίσκοντας αφορμή τη διεξαγωγή ενός ματς του πρωταθλήματος βόλεϊ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό, οργανωμένοι οπαδοί των δύο ομάδων έδωσαν ραντεβού για να παίξουν ξύλο. Ολα είχαν ξεκινήσει με αμοιβαίες προκλήσεις στο Διαδίκτυο. Παρότι η τότε νεοσύστατη Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος τις είχε εντοπίσει, η Αστυνομία δεν περίμενε ότι θα υπήρχαν τόσο μεγάλα επεισόδια. Εκείνο το απόγευμα έχασε τη ζωή του ο οπαδός του Παναθηναϊκού Μιχάλης Φιλόπουλος. Η κοινή γνώμη συγκλονίστηκε. Για μέρες διάφοροι ανευθυνοϋπεύθυνοι περνούσαν από τα τηλεοπτικά κανάλια μιλώντας στα δελτία ειδήσεων ή έβγαιναν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς για να καταθέσουν την άποψή τους για πολλά που κατά βάση δεν γνώριζαν. Η μανιακή φασαρία που ξέσπασε μετά τον θάνατο του νεαρού είχε οδηγήσει την Αστυνομία στο να κάνει μια έρευνα – εξπρές. Εντοπίστηκαν γρήγορα οι ύποπτοι. Οπως πάντα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις λίγο έλειψε να βρουν τον μπελά τους και κάποιοι που καμία σχέση δεν είχαν με τη δολοφονία – μερικοί χρειάστηκε χρόνος πολύς για να ξεμπλέξουν. Στο τέλος έγιναν δίκες, κάποιοι τιμωρήθηκαν και κάποιοι απαλλάχτηκαν. Αλλά η ιστορία εκείνη ήταν τελικά μια εικόνα από το μέλλον: είχαμε δει ίσως για πρώτη φορά ότι σε ό,τι έχει να κάνει με την οπαδική βία τα χειρότερα έρχονται. Και δεν θα γίνονται στα γήπεδα.