«Πέφτω σε λάθη από τον φόβο να μην κάθομαι»

Είναι μαγεία και τύχη να μιλάς με έναν ηθοποιό και σκηνοθέτη μακράς διαδρομής, όχι μόνο γιατί μοιράζεται μαζί σου ιστορίες του θεάτρου, της τηλεόρασης, του σινεμά, αλλά και γιατί συνειδητοποιείς πως η φωνή του, η παρουσία του είναι και μέρος της δικής σου αισθητικής αγωγής. Το σκέφτομαι καθώς κάθομαι στο ιστορικό ζαχαροπλαστείο Παύλου, στην Παπαδιαμαντοπούλου – γνώριμο για εμάς παλιότερα στα «ΝΕΑ» και στο «ΒΗΜΑ» – και ο ηθοποιός Μιχάλης Μητρούσης μού θυμίζει τη φωνή του Βλάση του βλίτου, του ίδιου δηλαδή, από τη μυθική «Φρουτοπία». Με περίπου 50 χρόνια πια στην τέχνη του, ο Μητρούσης δεν μοιάζει καθόλου κουρασμένος και μονίμως επεξεργάζεται την επόμενη ιδέα του, παράστασή του, βήμα του. Με μεγάλη αγάπη για το μουσικό θέατρο, την τζαζ, τα μπλουζ, βγαίνει από μια πετυχημένη παράσταση («Κι από Σμύρνη… Σαλονίκη») αλλά και την ταινία «Σμύρνη μου αγαπημένη» με τη Μιμή Ντενίση, συνεργασία για την οποία έχει μόνο καλά να πει. Την ίδια ώρα, στο κασετοφωνάκι το δημοσιογραφικό αφηγείται και πάει όλο και πιο πίσω στην πορεία του. Τότε που κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη, τη γόνιμη και λαμπρή θητεία του δίπλα στον μεγάλο Σπύρο Ευαγγελάτο στο περίφημο Αμφι-Θέατρο, το δικό του ρίσκο με τον πολυχώρο Χυτήριο που ο ίδιος ίδρυσε, αλλά και τα σημερινά θέματα του σιναφιού του: τον ιό, το κίνημα MeToo και το αγροτόσπιτό του στον πανέμορφο Λαύκο του Πηλίου που είναι συχνά το ησυχαστήριό του, αλλά μαντεύουμε πως εκεί οργανώνει και την επόμενη «μεταμόρφωσή» του.