Ορεινά

Ενα ατμοσφαιρικό σποτ αλλά και δύο τραγωδίες έστρεψαν τις τελευταίες ημέρες τον προβολέα στο βουνό. Στην αρχή ήταν οι ειδυλλιακές εικόνες από χιονισμένες ελληνικές βουνοκορφές και φουσκωμένα ποτάμια, όπως περιλαμβάνονται στο βίντεο προώθησης του τουρισμού, με σύνθημα «Ζήσε την Ελλάδα και τον χειμώνα». Επειτα ήταν οι δραματικές ανταποκρίσεις από Τζουμέρκα και Χελμό κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων αναζήτησης – διάσωσης αναρριχητών (έμπειροι ή μη δεν έχει τόση σημασία), που είχαν, δυστυχώς, τραγικό φινάλε. Εχουν προηγηθεί κατά καιρούς διάφοροι διαγκωνισμοί, καταγγελίες, διαμαρτυρίες για όσα συμβαίνουν ή θα έπρεπε να συμβαίνουν στα… ορεινά: διαξιφισμοί για το αν θα πρέπει ή όχι να θεσπιστεί εισιτήριο για την επίσκεψη σε έναν Εθνικό Δρυμό, διαμαρτυρίες από πεζοπορικούς συλλόγους προς άλλους συλλόγους, μηχανοκίνητου αθλητισμού ας πούμε, που ταλαιπωρούν πέτρινα γεφύρια, καταγγελίες για αυθαίρετα χαραγμένα μονοπάτια ή πίστες αναρρίχησης, διαμαρτυρίες χιονοδρομικών κέντρων προς Δήμους ή Περιφέρειες για αποκλεισμένους δρόμους, διαμαρτυρίες από έμπειρους σκιέρ για την απουσία πιστέρ (προσωπικό επίβλεψης) και πάει λέγοντας. Η στοχοθεσία των αρμοδίων για ανάδειξη των ελληνικών βουνών (και επέκταση άρα της τουριστικής περιόδου) είναι σωστή. Η εποχή των τριών «s» – sun, sea, sand (ήλιος, θάλασσα, παραλία) – σε ό,τι αφορά τον τουρισμό προφανώς και θα πρέπει να αποτελέσει παρελθόν. Οχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί η χώρα έχει και τον καιρό και τους ορεινούς όγκους. Το ερώτημα είναι αν ο χειμερινός τουρισμός στην Ελλάδα έχει πράγματι όλους τους μηχανισμούς, τα πρωτόκολλα και τις διαδικασίες για την ασφαλή, ελεγχόμενη ανάπτυξή του. Περίπου για τα αυτονόητα δηλαδή: την πρόληψη, τους ελέγχους, τις βασικές υποδομές, την (ορεινή) διάσωση, τη δασοπροστασία, τον καθορισμό ευθυνών και αρμοδιοτήτων σε συγκεκριμένους φορείς.