Η φυλή των Λιλιπούα

Στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, η αδελφή μου και εγώ (παιδιά των CD της δεκαετίας του ’90) ανακαλύψαμε για πρώτη φορά το πικάπ. Με κάποια περίεργη ηλεκτρονική μόντα, από αυτές που ποτέ δεν μαθαίνεις πώς πέτυχαν, το πικάπ συνδεόταν με μεγάφωνα που βρίσκονταν στο σαλόνι – λειτουργούσαν ακόμα, κι ας είχαν χρόνια να χρησιμοποιηθούν. Στο ράφι με τα βινύλια, τα περισσότερα ήταν «για μεγάλους». Το εξώφυλλο με τα χρώματα του ουράνιου τόξου, όμως, ήταν πολύ γνώριμο και στις δύο. Ο μεγάλος μαύρος δίσκος πήρε τη θέση του κάτω από τη βελόνα και δύο ενθουσιασμένες μικρές πέρασαν το μεσημέρι της Κυριακής χορεύοντας και ουρλιάζοντας, λες και βρίσκονταν σε ρέιβ πάρτι, για τα βουνά που ακόμα αντιλαλούν από το σουξέ των άγριων Λιλιπούα. Λίγες μέρες μετά, το ηχοσύστημα «χάλασε» και η φωνή χαμήλωσε. Πράγμα που ΟΚ, βόλευε στη «Ροζαλία» και στο «Χρυσαλιφούρφουρο», αλλά πώς χορεύεις το «Χοντρό μπιζέλι» χωρίς ένταση;