Ζώνη αγνότητας

Θα τη χαρακτήριζε κανείς ως μια ιδιότυπη «ζώνη αγνότητας» που επιτρέπει σε ένα ολόκληρο σώμα να προσβάλλεται, να δηλητηριάζεται, να δοκιμάζεται με λογής δραματικές περιπέτειες, μια ορισμένη όμως περιοχή του να παραμένει αμόλυντη και ανεπηρέαστη από οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του. Και αν υπήρξε μια τέτοια ζώνη αφορά σε εποχές που η υποκρισία τουλάχιστον σε θέματα ηθικής λογαριαζόταν προτιμητέα σε σχέση με μια ειλικρίνεια οπωσδήποτε πιο λυτρωτική γενικότερα για τις ζωές των ανθρώπων. Μοιάζουν φαινομενικώς άσχετα μεταξύ τους τα καταγγελλόμενα περιστατικά, αλλά όσο και αν τοποθετούνται σε μιαν απόσταση το λιγότερο είκοσι χρόνων ανάμεσά τους, διαφέρουν τόσο όσο δυο σταγόνες νερό. Για χρόνια στην είσοδο του Δήμου Δάφνης, όπως ερχόσουν από την οδό Βουλιαγμένης, στο ύψος μιας μικρής πλατείας υπήρχε μια πινακίδα όπου διάβαζες με τεράστια μαύρα γράμματα: «Αποπυρηνικοποιημένη περιοχή». Δεν μπορεί να ξέρει κανείς σε ποιον βαθμό λειτούργησε αποτρεπτικά η υπογράμμιση της Δάφνης ως αποπυρηνικοποιημένης περιοχής και σε ένα ενδεχόμενο -όπως δεν αποκλείεται να παρουσιάστηκε μέσα στα χρόνια της πολυετούς παρουσίας της πινακίδας – να είχε κινδυνεύσει η Αττική με την εγκατάσταση μιας πυρηνικής μονάδας, αλλά η Δάφνη διαφύλαξε την προνομιούχα απομόνωσή της.