Μια ηχηρή μεταγραφή!

Mία προς μία οι στιγμές: αρχικά όταν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο. Οταν του έδωσε, σε μια άκρως συμβολική κίνηση, ο Σωκράτης Διούδης το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Δικαιωματικά. Μετά, τα λίγα λεπτά που αγωνίστηκε. Στο τέλος οι δηλώσεις. Κάποια στιγμή είπε ένα «θα βάλω τα κλάματα», αλλά δεν το έκανε. Ο Δημήτρης Κουρμπέλης ήταν ήρεμος στις τοποθετήσεις του, έβγαλε μια αρχοντιά και μια πίστη ότι τα άσχημα πέρασαν, τα άφησε πίσω και πλέον κοιτά μπροστά. Μακάρι. Γιατί τον συγκεκριμένο μέσο έχει ανάγκη όχι μόνο ο Παναθηναϊκός, αλλά συνολικά το ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι Πράσινοι τον περίμεναν, του συμπαραστάθηκαν, τον βοήθησαν, όπως οφείλει να κάνει μια οικογένεια σε κάθε μέλος της. Πόσο μάλλον σε ένα επίλεκτο στέλεχός της. Η Εθνική θέλει τον Κουρμπέλη ξανά στις τάξεις της. Ο ίδιος ο διεθνής χαφ γνωρίζει πολύ καλά ότι έχει μπόλικο δρόμο να διανύσει. Θα είναι δύσβατος. Και ο τραυματισμός που τον ταλαιπώρησε για πάνω από έναν χρόνο, εξαιρετικά ύπουλος. Μπορεί να τα καταφέρει, να γίνει καλύτερος από πριν. Εχει πλέον τις παραστάσεις. Ωρίμασε μέσα από  αυτή την επίπονη διαδικασία. Το έβλεπες όταν μιλούσε, διαπίστωνες πως λες και ήθελε να εξιστορήσει τον δικό του Γολγοθά ο Κουρμπέλης. Ηταν κοφτός στις εκφράσεις του, βέβαιος για τα «θέλω» τα δικά του και του Παναθηναϊκού. Μπορεί να δει την πορεία άλλων παικτών που επέστρεψαν στη δράση ύστερα από πολύμηνη μάχη με έναν τραυματισμό που τους χτύπησε την πόρτα. Να μάθει για τον Χρήστο Πατσατσόγλου. Για τον Αβραάμ Παπαδόπουλο. Γύρισαν κι αυτοί στα γήπεδα και ουδέποτε το έβαλαν κάτω. Ο Δημήτρης Κουρμπέλης δεν θα συμβιβαστεί, δεν πρέπει να το κάνει. Το οφείλει στον εαυτό του να παλέψει ακόμη περισσότερο προκειμένου να κυνηγήσει τα όνειρά του και μπορεί να τα πιάσει. Οι ώρες στα φυσιοθεραπευτήρια, η μοναχική διαδρομή με κάτι το αόρατο που ερχόταν και έφευγε, με τον πόνο των κοιλιακών, ήταν η συντροφιά του για μεγάλο χρονικό διάστημα.