Το ξαναγράψιμο των ιστορικών γεγονότων έχει πάντα ενδιαφέρον όταν έχει στο κέντρο του τον εμπλουτισμό, την προσθήκη, την αποκάλυψη νέων στοιχείων, τεκμηρίων και κατ’ αρχάς γίνεται κτήμα και υπόθεση της επιστημονικής Ιστορικής Κοινότητας – πριν πάρει τον δρόμο της Δημόσιας Ιστορίας. Τι γίνεται όμως όταν μέρος της Ιστορίας, γνωστών στοιχείων ή ακόμη χειρότερα στοιχείων αποκομμένων από την εποχή, το πλαίσιο και το κάδρο, χρησιμοποιούνται για μια νέου τύπου pop συντηρητική στροφή; Τι γίνεται όταν δολίως εντάσσονται σε μια στρατηγική αναβίωσης του Ψυχρού Πολέμου που τα διάφορα αστεία δελτία εθνικοφροσύνης αναπαρήγαν τους κομμουνιστές ή τους αριστερούς ως την ενσάρκωση του Διαβόλου που ήθελε την εδαφική απομείωση της χώρας μας; Την ίδια ώρα δε, που είμαστε αρκετά ώριμοι πια για να ξέρουμε πως τελικά την καταστροφή της χώρας την οφείλουμε σε εθνοκάπηλους, σε μεγαλοϊδεάτες και σε τύπους που μέσα στους ιστορικούς κύκλους της, προσέθεσαν και μια συμφορά: το 1897, το 1922, το Κυπριακό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή