Τα προσκλητήρια των μετώπων

Ο Εμφύλιος άφησε στη χώρα μας απίστευτες αρνητικές συνέπειες. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και οι θεωρίες των μετώπων. Μέχρι τη χούντα ζήσαμε το «αντικομμουνιστικό» μέτωπο και στη μεταπολίτευση το «αντιδεξιό». Η ιστορία των μετώπων δεν μπορεί να αποτελεί στοιχείο μίας σύγχρονης δημοκρατικής πολιτικής κουλτούρας. Ούτε ανταποκρίνεται στα νέα διλήμματα τα οποία δεν περιορίζονται μόνο στην ιστορική διάκριση Αριστεράς – Δεξιάς. Η υπόθεση της πανδημίας, ας πούμε, έφερε στην επιφάνεια και άλλες διαιρέσεις. Οπως αυτή του Ορθολογισμού με τον Ανορθολογισμό που τείνει μάλιστα να γίνει οργανικό στοιχείο της καθημερινής ζωής σε όλο τον δυτικό κόσμο. Σήμερα στην Ελλάδα βιώνουμε τις σχηματοποιήσεις στα προσκλητήρια για «αντιδεξιό μέτωπο» ή για «αντιΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο στο όνομα ενός καχεκτικού δικομματισμού. Στο επίκεντρο αυτής της πίεσης βρίσκεται κυρίως το Κίνημα Αλλαγής. Και φορείς των «πιέσεων» είναι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους συνήθεις συνοδοιπόρους τους. Αν τα προσκλητήρια σε αυτήν την πολωτική και διχαστική κατάσταση δεν επιτυγχάνουν τον στόχο τους, γιατί ο κόσμος βαρέθηκε την αναπαραγωγή της εμφύλιας διαμάχης, τότε  επιστρατεύονται χρήσιμα πρόσωπα που κινητοποιούν εύκολα τα ένστικτα και τον θυμό. Βασικοί πρωταγωνιστές για τα διλήμματα της πόλωσης γίνονται έτσι ο Παύλος Πολάκης και ο Αδωνις Γεωργιάδης. Είναι εύκολο να κρυφτεί η πραγματική διάσταση: «Με τον Τσίπρα ή με τον Μητσοτάκη». Τα δύο αυτά πρόσωπα έχουν έντονο ταμπεραμέντο, ακραίες ιστορικές καταγωγές και λαϊκιστικό λόγο. Πρόσφατα στη Βουλή οι ακρότητες του Πολάκη όχι μόνο βοήθησαν την κυβέρνηση για να αλλάξει ατζέντα αλλά έγιναν ευκαιρία ώστε να ασκήσει πίεση η ΝΔ προς το ΚΙΝΑΛ στη λογική των αντισυσπειρώσεων και να υποβαθμίσει τους κακούς χειρισμούς του προεδρείου της Βουλής. Από την άλλη ο Αδωνις βρήκε αφορμή να κάνει υποδείξεις στη νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Η ουσία των πράγματων είναι πάντως η ίδια.