Είκοσι χρόνια μετά…

Λίγες στιγμές μετά τη λήξη του αγώνα της ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ, Τετάρτη βράδυ στο ΟΑΚΑ. Δεν είναι μόνον ο Γιαννίκης αποσβολωμένος. Ανήμπορος να συνέλθει μετά το σοκ – αυτή ήταν η λέξη που χρησιμοποίησε ο ίδιος ο προπονητής. Ιδια ήταν και η ψυχολογική κατάσταση των ανθρώπων της ΑΕΚ. Σε όλες τις θέσεις των επισήμων. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν την εξέλιξη και το πώς αποκλείστηκε η ομάδα στο πέμπτο (!) λεπτό των καθυστερήσεων. Ούτε γινόταν να συνειδητοποιήσουν τις αλλαγές που έκανε ο τεχνικός. Τα είχαν, όπως ελέχθη χαρακτηριστικά, «ολότελα χαμένα»! Θα μπορούσε να φύγει εκείνο το βράδυ ο προπονητής; Να έλεγε «δεν μπορώ άλλο»; Ισως να ήταν μια λύση στα μάτια των στελεχών της ΑΕΚ. Μπορεί και να τους διευκόλυνε, γιατί μάλλον μόνοι αδυνατούν να αντικρίσουν την πραγματικότητα ή να τη διαχειριστούν. Τι χρεώνουν στον προπονητή; Οχι μόνο τις αλλαγές ή το πώς λειτουργεί στα ενδότερα της ομάδας. Το πρώτο είναι κάτι που όλοι το βλέπουν. Το δεύτερο, άπαντες το πληροφορούνται. Ο Αργύρης Γιαννίκης μάλλον δεν αντέχει να σηκώσει το ειδικό βάρος της συγκεκριμένης ομάδας. Το ζητούμενο, ωστόσο, σχετίζεται με το ακόλουθο: αρκετοί, για να μην ειπωθεί πολλοί, διαπιστώνουν πως δεν… εκπροσωπεί την ΑΕΚ όπως αυτοί θα ήθελαν! Τι σημαίνει αυτό; Πως ο Γιαννίκης δεν έχει λάμψη όταν κάνει δηλώσεις, δεν στέκεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, οι ατάκες του δύσκολα  περνούν στον κόσμο με τον σωστότερο δυνατό τρόπο. Κι όμως, σε ένα μεγάλο κλαμπ, όπου και η εικόνα παίζει τον σημαίνοντα ρόλο, αυτά τα πράγματα μετρούν. Κάπως έτσι, ανεξάρτητα τι λέγεται, η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Για τα καλά.