Αντιμετωπίζαμε πριν από λίγα χρόνια στη γειτονιά μου ένα σοβαρότατο πρόβλημα. Τόσο σοβαρό, ακανθώδες, επώδυνο, ώστε μαζευτήκαμε κυριακάτικα στο γήπεδο μπάσκετ, να το κουβεντιάσουμε όλοι μαζί. Τριακόσιοι πολίτες, κομματικά ανένταχτοι πλην εξαιρέσεων, με μόνη έγνοιά μας να υπερασπιστούμε την καθημερινότητά μας. Είχα δείξει πολύ μεγάλο ζήλο, μου ζήτησαν λοιπόν να διευθύνω τη συζήτηση. Μου έδωσαν και μια ντουντούκα, μικροφωνική εγκατάσταση δεν είχαμε. Αμέτρητα χέρια σηκώθηκαν. «Αξίζει να μιλήσουν όλοι» είπα. «Για να προφτάσουμε όμως, θα έχει ο καθένας τρία ακριβώς λεπτά στη διάθεσή του. Αυστηρά». Συμφώνησαν διά βοής.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή