Οριακές ισορροπίες

Η ένταση γύρω από την Ουκρανία παραμένει αμείωτη. Υπάρχουν συνεχείς διαβουλεύσεις ανάμεσα στους ηγέτες των εμπλεκόμενων μερών και οι ισορροπίες μοιάζουν οριακές, με την Ουκρανία στη μέση, όχι σαν πολύφερνη νύφη, αλλά ως το πεδίο μίας αντιπαράθεσης που την ξεπερνά κατά πολύ. Οι εξελίξεις της περασμένης εβδομάδας ανέδειξαν τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και η αλήθεια είναι πως ενώ αρχικά έτρεχε πίσω από τις εξελίξεις, τώρα παίρνει το πάνω χέρι, με μπροστάρη τον Μακρόν και δευτερευόντως τον Σολτς. Αυτό, άλλωστε, μας οδήγησε στην ενεργοποίηση του σχήματος της Νορμανδίας, που δημιουργήθηκε στον απόηχο της προσάρτησης της Κριμαίας αλλά βρισκόταν εν υπνώσει εδώ και μία διετία. Αφορά σε ένα σχήμα ανάμεσα σε Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία και Ουκρανία, το οποίο πάντως μέχρι σήμερα δεν έχει αποδώσει καρπούς. Παρ’ όλα αυτά συνιστά μία προσπάθεια του προέδρου Μακρόν η τυχόν αποκλιμάκωση της έντασης να έχει τη δική του σφραγίδα. Και πέραν της προφανούς διάστασης, ο γάλλος πρόεδρος θα ήθελε να πιστωθεί μία διπλωματική επιτυχία λίγο πριν από τις προεδρικές εκλογές στη χώρα του, αξιοποιώντας την άσκηση της προεδρίας της ΕΕ. Από την άλλη, θα χρεωθεί την αποτυχία, με πολλούς κύκλους εντός Ευρώπης αλλά και πέραν του Ατλαντικού να τον εγκαλούν ήδη για υποχωρητικότητα έναντι του Πούτιν. Μετά δε την αποστροφή του σε ερώτηση γάλλου δημοσιογράφου, κατά την οποία δεν απέκλεισε ως σενάριο τη «φινλανδοποίηση» της Ουκρανίας βρέθηκε στο στόχαστρο κυρίως όσων διακατέχονται από αντιρωσικά αισθήματα. Αλλά ακόμη και και η ξαφνική κινητοποίηση του γερμανού καγκελαρίου, οφείλεται μεν και στη χαμηλή δημοφιλία του όπως και στην ανησυχία του Βερολίνου ότι το Παρίσι έπαιρνε το πάνω χέρι σε ένα θέμα μείζονος σημασίας για τη Γηραιά Ηπειρο αλλά και τη Γερμανία. Το χάσμα δείχνει μεγαλύτερο μεταξύ των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και του αγγλοσαξονικού κόσμου. Ενώ επιχειρείται να δοθεί η εικόνα του συντονισμού της Δύσης, οι δύο πλευρές προσώρας δεν συμπλέουν.