Σε μερικά ερωτήματα οι απαντήσεις είναι δύσκολες, όμως αυτό δεν σημαίνει πως αυτά δεν πρέπει να τίθενται: Τι συμβαίνει τελικά στην ελληνική κοινωνία; Το τελευταίο διάστημα βγαίνουν στην επιφάνεια περιστατικά που ανακατεύουν το στομάχι ακόμα και του πιο ψύχραιμου: η εν ψυχρώ δολοφονία του 19χρονου Αλκη στη Θεσσαλονίκη, οι αποκαλύψεις για το γηροκομείο των Χανίων, η δολοφονία του 7χρονου στην Κυψέλη και η συγκάλυψη του εγκλήματος σκίζουν, το καθένα με τον δικό του τρόπο, λίγο από τον συνεκτικό μας ιστό.

Η βία που τόσο πολύ συζητήθηκε τα τελευταία χρόνια ως πολιτικό φαινόμενο έχει πάρει πια άλλη μορφή. Μπορεί να μην είναι δημόσια, να μην είναι εργαλείο αντιπαράθεσης ή ενδεικτική μιας νέας κρίσης, αλλά αυτό δεν την κάνει λιγότερο επικίνδυνη. Η πανδημία δεν ενίσχυσε τις δικλίδες ασφαλείας. Ολα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα δείχνουν πως η βία έχει ποτίσει τον πυρήνα της κοινωνίας και τον πυρήνα των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Η εξοικείωση μαζί της φέρνει κι άλλο αίμα, κλείνει πιο εύκολα τα μάτια και τα στόματα, γυρνάει κεφάλια από την άλλη. Οταν έρχεται η ώρα της αποκάλυψης και για όσο διαρκούν τα φώτα της δημοσιότητας, η έκπληξη και ο αποτροπιασμός περισσεύουν. Η «κακιά στιγμή», όμως, δεν είναι ούτε απρόβλεπτη ούτε αναπόφευκτη. Πόσοι ακόμα πρέπει να χαθούν για να πάρουμε απόφαση πως κάτι πρέπει να αλλάξει;

Οι απαντήσεις είναι δύσκολες, όμως κατά βάθος τις ξέρουμε. Ισως είναι ώρα να αρχίσουμε να τις λέμε και φωναχτά.