«Το ότι ο κόσμος είναι φρικτός», έγραφε ο  αργεντινός συγγραφέας Ερνέστο Σάμπατο (1911-2011) στο βιβλίο του «Το τούνελ» (στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο), «είναι μια αλήθεια που δεν χρήζει απόδειξης. Πάντως θα αρκούσε ένα γεγονός για να το αποδείξει: σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ένας πρώην πιανίστας παραπονέθηκε πως πεινάει και τότε τον υποχρέωσαν να φάει έναν αρουραίο, αλλά ζωντανό».  

Οποτε η βία της επικαιρότητας γίνεται ακραία, γεννιέται ένα αγωνιώδες ερώτημα: Συνέβαιναν ανέκαθεν τόσο φριχτά πράγματα; Ή έχουν πολλαπλασιαστεί, σημάδι μιας επιταχυνόμενης κοινωνικής σήψης; «Η ρήση “κάθε πέρσι και καλύτερα” δεν σημαίνει πως παλιά συνέβαιναν λιγότερο άσχημα πράγματα, παρά πως – ευτυχώς – ο κόσμος τα ξεχνάει», απαντά στο ίδιο βιβλίο ο συγγραφέας, ένας μαέστρος της γλώσσας αλλά και βαθύς γνώστης της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης.  

Δεν άλλαξε η φύση του ανθρώπου, η ικανότητά του για τα σπουδαιότερα και για τα χειρότερα. Η αμεσότητα της ενημέρωσης είναι εκείνη που άλλαξε, ίσως και ο βαθμός ευαισθητοποίησης της κοινωνίας. Ολα τα άλλα, μαζί και η υποκρισία όσων «πέφτουν από τα σύννεφα», ίδια και απαράλλακτα είναι.

Κίττυ Ξενάκη