Ουδείς πάντως μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι το «στίγμα» της Ακροδεξιάς και των σκοταδιστικών-αντιεπιστημονικών απόψεων είναι εμφανές. Ειδικά στον Καναδά, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στο πλευρό του «Κομβόι της Ελευθερίας» έσπευσαν να ταχθούν εξ αρχής ο Ντόναλντ Τραμπ και άλλοι υπερσυντηρητικοί πολιτικοί και διανοητές των ΗΠΑ. Στη δε Γαλλία, αν και πιο προσεκτικά, η Λεπέν εξέφρασε την «κατανόησή» της για τα αιτήματα των διαδηλωτών.

Το σίγουρο είναι πως το φαινόμενο δεν μπορεί να ερμηνευθεί με βάση το σχήμα «άσπρο – μαύρο». «Οι ηγέτες σε όλο τον κόσμο που βρίσκονται αντιμέτωποι με διαμαρτυρίες ανάλογες αυτής στην Οτάβα προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην ανάγκη να καταπολεμήσουν τον εξτρεμισμό που διαδίδουν και την αναγνώριση ότι οι ηγέτες τους πατούν πάνω σε πραγματικούς φόβους και συναισθήματα» σημειώνει χαρακτηριστικά ο «Guardian».

Αυτό, ενδεχομένως, εξηγεί και τον αρκετά μεγάλο χρόνο που άφησε ο πρωθυπουργός του Καναδά προτού αποφασίσει να εγκρίνει μια πιο δυναμική παρέμβαση, αλλά και τις δηλώσεις που έκανε ο Εμανουέλ Μακρόν (με το βλέμμα και στις εκλογές του Απριλίου) προτού δώσει το πράσινο φως για την καταστολή των διαδηλωτών στο Παρίσι: «Εχουμε όλοι κουραστεί από αυτά που ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια. Αυτή η κούραση εκφράζεται με διάφορους τρόπους – σύγχυση για ορισμένους, κατάθλιψη για άλλους. Ορισμένες δε φορές αυτή η κούραση εκφράζεται και με οργή» είπε ο γάλλος πρόεδρος προσπαθώντας να περιγράψει την αντίδραση πολλών συμπολιτών του.